Około 1456r. Melchior von Stosch (auf Mondschütz – Mojecie gm. Wołów) zakupił od niejakiego Honize lopitza część wsi Brodów. Następnie jego bracia Kaspar i Franz dokupili wespół z nim od tegoż dalszą część wsi wraz z niewielkim folwarkiem i należące doń kościelne lenno z Rudnej, a także wszystkie prawa do młyna (tzw.Eichmühle). Informacje na ten temat znajdują się w dokumencie z 1459r. W 1571r. Dawid von Stosch sprzedał swoją część (pozostałe należały do jego braci) dóbr w Brodowie Melchiorowi von Haugwitz z Obiszowa. W posiadaniu tej rodziny pozostały one do 1688 r., kiedy Gottfried von Haugwitz odsprzedał je Hansowi Wilhelmowi von Falckenhain, którego następcy utrzymali je w swych rękach do 1720r. ( w 1654 r. jako właściciel wymieniany jest Georg Fridrich von Falckenhain). Następnie nabyła je Agnes von der Heide z domu von Bleker, która podobnie jak jej poprzedniczka Falckenhainowa z domu Uechtritz, uczyniła zapis testamentowy (z dóbr) na rzecz kościoła w Rudnej. W latach 1727 – 1742 właścicielem jest jeden z von Kottwitzow (auf Ibsdorf). Z powodu upadłości majątek przechodzi na jakiś czas pod kuratelę von Arnolda, lecz już w 1760 r. znalazł się w rękach Siegfrieda von Uechtritza, rok pózniej – Karola Gottloba von Schweinichena, w 1763 r. Georga Sigmunda von Festenberg – Pakischa, w 1765 r. Hansa Ernsta von Förstera z Toszowic i w końcu od 1767 r. Maksymiliana von Kreckwitza, w którego rękach pozostawał jeszcze w 1787 r., a być może i dłużej. W latach 1830 – 1845 jako właściciel figuruje baron von Langerman, w 1876 r. Paul von debschütz (do ok. 1890r. ), następnie od 1891 r. baron Veit – Adolf von Seckendorff – Gudent, który powiększył areał o ponad 100 ha i za którego inicjatywy zapewne powstała wytwórnia krochmalu. Pozostawał on właścicielem majątku do ok. 1898 r., kiedy to przeszedł w ręce Friedricha Teichmanna i pozostał w nich zapewne do 1945 r. Zasługą tego ostatniego właściciela było kolejne powiększenie dóbr, tym razem kosztem własności chłopskiej (łącznie ok. 100 ha). W czasie wojny trzydziestoletniej (1618 – 1648) wieś bardzo ucierpiała, a jej mieszkańcy w 1642 r. zbiegli w większości do Polski. Natomiast w 1712 r. pewien krawiec przywlókł tu również stamtąd zarazę, która zdziesiątkowała mieszkańców. W czasie wojen napoleońskich wieś została zamknięta (ogrodzona i otoczona strażą), a następnie wypalona. Pałac, który swój kształt architektoniczny zawdzięczał zapewne któremuś z Haugwitzów ( jak się zdaje był to w swym zrębie jeszcze renesansowy dwór o zwartej bryle) należał z końcem XVIII w. do najstarszych w powiecie. Z oględzin dzisiejszych jego pozostałości ( zachowane w koronie murów) należy przypuszczać, iż barokowe przeróbki zmieniły jedynie kostium tej architektury. Być może już wówczas istniało wokół pałacu jakieś zadrzewienia, jednakże dopiero wzmianki XX – wieczne mówią o parku